ستاره ولف ریت 104

اوایل سال گذشته میلادی نگرانی ها در مورد یک ستاره بنام ولف ریت یا WR 104 که مستقیما زمین را هدف گرفته بود، افزایش یافت. ولف ریت ها ستاره های بسیار داغ یا غول پیکر های اند که در حال از دست دادن جرم شان اند و اخترشناسان این ستاره ها را به بمب های ساعتی تشبیه نموده اند. به گفته آنها این ستاره ها می توانند در چند صد هزار سال آینده بصورت ابرنواختر ها منفجر شوند. ستاره ولف ریت 104 یک ستاره نهایتأ بی ثبات یا ناپایدار است که در صورت فلکی قوس قرار دارد و در زمان مرگ بصورت یک انفجار قوی و کشنده اشعه گاما برای سیارات منفجر می شود. انفجار اشعه گاما خطوطی از پرتو های پر انرژی است که از قطب های یک ستاره ولف ریت در حال سقوط ساطع می شود. جای تعجب نبود، وقتی متوجه شدیم که یک ستاره ولف ریت در حال مرگ به سوی ما نشانه گرفته است. اما امروز، یکی از دانشمندان در مرکز تلسکوپ دو چشمی زمینی کک که علاقمندی خاصی به ستاره ولف ریت 104 دارد، بر اساس یافته های جدید اش می گوید، احتمال دارد که منظومه شمسی ما در درون اشعه های کشنده گاما غوطه ور نشود. ولف ریت ها ستاره های سنگینی اند که بصورت انتحاری و خشن می میرند. این ستاره های با دمای تا 50 هزار کلووین بسیار داغ اند و جرم شان را هم به سرعت از دست می دهند که در نتیجه باد های قوی ستاره ای را با سرعت 2 هزار کیلومتر در ثانیه ایجاد می کنند. ستاره ولف ریت 104 که مورد بحث ماست، ماه مارچ گذشته میلادی توسط تلسکوپ دو چشمی کک در هاوایی تصویر برداری شد و جزئیات این تصاویر سیستم مارپیچ آن را طوری به ما نشان داد که گویا به داخل یک میله توپ نگاه می کنیم. خوب سوال این است که این ساختار مارپیچی در اطراف ولف ریت 104 چگونه بوجود می آید؟ ولف ریت 104 یک دوگانه نوع O دارد و از آنجائیکه ستاره ولف ریت جرم خود را پوشانده، باد ستاره ای به سمت بیرون میوزد. چون ما این ساختار مارپیچی را از زمین می بینیم، بنابرین برای ما طوری معلوم می شود که گویا این سیستم دو ستاره ای مستقیمأ به سوی ما قرار دارند. دلیل دیگر اینکه قطب ستاره ولف ریت 104 در نقطه 90 درجه از صفحه دایره البروج منظومه شمسی ما قرار دارد.به گفته دکتور گرانت هیل " ولف ریت 104 یکی از اجرام فریبنده ای است که بهار گذشته خیلی در مطبوعات مورد بحث قرار گرفت و از آنجائیکه این جرم در کهکشان ما قرار دارد، احتمال خراب کاری آن برای زمین می رود." بنابرین دکتور هیل تصمیم گرفت تا رصد های قبلی تلسکوپ دو چشمی کک را با اطلاعات (داده های) طیف سنجی تائید نماید تا ببیند که آیا احتمال برخورد انفجار اشعه گاما به سوی زمین است یا نه. کار های او ثابت نمود که این یک سیستم دو ستاره ای است که در طی 8 ماه یک دور کامل بدور هم می زنند. آقای هیل موجودیت یک خط موجی یا تکان را در میان باد های ستاره ای ولف ریت 104 و همزاد آن تائید نمود. اما پایان این حکایت برای ما زمینی ها خوب است. به نظر میرسد که تصویر سازی های اولیه تلسکوپ کک شاید آنچنان که به نظر میرسید، مستقیمأ از مقابل نبودتد. اما خطوط گسیل یا تابش های طیف سنجی از این دو ستاره دقیقأ نشان میدهند که این سیستم 30 تا 40 درجه (شاید هم 45 درجه) بدور از ما کجی یا شیب دارند.